Geen been meer in zien

Afgelopen dinsdag had ik met een vriendin afgesproken voor een wandeling in de Biesbosch. Het is en blijft een prachtig natuurgebied, waar ik al vaak gefilmd heb, onder andere voor onze documentaire ‘Biesbosch Waterepos’.

Dit keer geen filmopnamen, maar gewoon lekker samen van de natuur genieten. Echter dit privé-uitstapje bleef niet zonder zakelijke gevolgen. Een onhandige stap op een modderig pad, gladde zolen van schoenen die ik al lang had moeten weggooien (maar je weet wel, ze zitten zo lekker), een glijpartij met een verkeerde correctiebeweging, en … krak. Dat klinkt niet goed. Zodra ik het me bewust word zie ik sterretjes. Ik besluit gelijk mn schoen uit te trekken, en mn enkel begint direct paars te kleuren en op te zwellen. Dat is niet goed.

Enfin, na 10 minuten staan we weer op, en zo goed en zo kwaad als ik kan, lopen en strompelen en hinken we terug naar de auto. Naar de huisarts, daarna naar het ziekenhuis, waar de eerstehulp-arts een gebroken enkel constateert. Het moet gegipst en over tien dagen ook geopereerd worden.

Tja, dan ben je even uit de running. Even geen locatiebezoek of filmopnamen. Lopen en autorijden is er dus ook niet bij. Plotsklaps aan huis gekluisterd. Die had ik niet zien aankomen.

Nou ja, ‘elk nadeel heb z’n voordeel’ (was dat nou een uitspraak van een beroemde filmmaker? … of toch van een voetballer?). Er lopen momenteel geen grote filmprojecten, en nu kan ik me concentreren op de digitalisering van alle archieftapes. En waarom ik daar mee bezig ben? Omdat ik er geen been meer in zie om al die grote tapes te bewaren. Maar daarover een volgende keer.